Бир куни машҳур устанинг ёнига ёш йигит келди. Уни фақат биргина нарса қизиқтирарди: «Мен ҳамма нарсани ўргандим, бир талай китоб ўқидим ва кўп нарсани биламан. Бунинг ҳаммасига ўзим эришдим, ҳеч ким ёрдам бермади. Энди саволимга жавоб берингчи: менга устоз керакми?».

 Уста кулди ва: «Бир неча кундан кейин кел ва саволингга жавоб оласан» деди. Йигит ҳайрон бўлиб, изига қайтди. У нега уста шу заҳотиёқ жавоб бермаганини тушунмасди. Бир муддат вақт ўтгач, у яна қайтиб келди. Уста унинг қўлига бир хатжилд тутқазди ва тайинлади: «Илтимос, шуни дарёнинг нариги тарафидаги қишлоққа элтиб бер. Соҳилда бир қайиқ ва қайиқчини кўрасан, у сени дарёдан ўтказиб қўяди».

Эртаси куни тонгданоқ йигит соҳилга йўл олди, қайиққа ўтирди. Бироқ қирғоқдан анча узоқлашгач, қишлоққа йўлни сўраб олмагани, у ерга қандай етиб олишни ва хатни кимга беришни билмаслиги ёдига тушди. Қайиқчига мурожаат қилди, аммо у ҳам бехабар эди.

Йигит қишлоққа йўлни аниқ сўраб олиш учун яна устанинг ёнига қайтишига тўғри келди. Шунда уста сўз қотди: «Мана шу сенинг саволингга жавобдир. Саёҳатдан мақсадинг бор, манзилга етиш учун маблағинг ҳам етарли, аммо боришинг керак бўлган йўлни билмайсан. Ярим йўлда тўхтаб қолишингга ҳам шу сабаб. Сенга йўлни яхши биладиган йўлбошчи керак бўлди. Билимли бўлишнинг ўзи етарли эмас. Ундан тўғри фойдаланиш учун ҳам устозга эҳтиёж бор».

Гулчеҳра АЗИМОВА тайёрлади.